حقایقی جالب درباره کفپوش های موزه لوور

موزه لوور بزرگترین موزه هنر و یک بنای تاریخی در مرکز شهر پاریس در کشور فرانسه است. این موزه از شاخصه ‌های مشهور فرانسه و پاریس است و تاریخ بشری را در خود جای داده است و ماهانه یک میلیون نفر از این موزه بازدید می کنند.

این حجم از رفت و آمد در موزه لوور را می توانیم از جهات مختلف مورد بررسی قرار دهیم. از مدیریت موزه گرفته تا مسائل مربوط به توریسم، راهنمایان موزه و غیره، از جمله مسائلی هستند که برای هرکدام می توان مقاله ای جداگانه نوشت. اینجا ما می خواهیم از دید کفپوشانی به موزه لوور نگاه کنیم.

مشخّصا بررسی این موزه، با نظر به کفپوش به کار رفته در آن، حجم تردّد و رفت و آمد فوق العاده بالای آن که در نوع خود یک رکورد بی نظیر به حساب می آید، می‌تواند دیدی کامل و جامع در رابطه با کفپوش مورد استفاده در موزه ها در اختیار ما قرار دهد.

پس حقیقت این است که مشخّصه اصلی و ممتاز کفپوش های به کار رفته در موزه لوور تاب آوردن و دوام فوق العاده آنها در برابر چنین حجم عظیمی از رفت و آمد و تردّد است.

کفپوش های به کار رفته در موزه لوور

کفپوش های به کار رفته در این موزه عبارتند از پارکت های چوبی، پارکت لمینت پرتردّد، و البتّه سرامیک. البتّه در بخشی از این موزه عظیم از کفپوش های نسل جدید بتنی نیز استفاده شده است. وقتی به این لیست و این گزینش ها نگاه می کنیم می توانیم به این نتیجه برسیم که کفپوش های سفت و سخت در برابر تردد امتحانشان را به خوبی پس داده اند حال آن که انتخاب کفپوش های منعطف و ضربه پذیر، گزینه جالبی نخواهد بود.

سوای این گزینه ها به نظر می‌رسد برای این گونه فضاها موکت از لحاظ عایق بودن در برابر صدا به ویژه موکت تایل های اداری گزینه ای باشد که همچون سایر فضاهای پر جمعیّت در موزه لوور نیز از آن استفاده می شود. امّا حقیقت این است که از موکت تنها در بخش های کوچکی از موزه لوور استفاده شده است. به عنوان مثال، از این کفپوش در لابی موزه بهره برداری می شود.

هر چند موکت های فوق العاده ای در بازار است که در برابر حجم تردد بالا مقاومند و می توانند عایق صوتی فوق العاده ای نیز باشند، اما مشخصا این مقاومت برای بازدید کنندگان 1 میلیونی در ماه چندان مناسب به نظر نمی آید و مدیران موزه قطعا نگران صرف هزینه های مجدد برای تعویض آنها خواهند بود. با توجّه به حجم رفت و آمد منحصر به فردی که در موزه لوور جریان دارد، از آنجایی که معمولا در رفت و آمدها از کفش های صدادار و پاشنه بلند خبری نیست، نیاز به این گزینه احساس نمی شود؛ چرا که بازدیدکنندگان موزه که در آن رفت و آمد می کنند باید ساعت ها راه بروند و از این جهت از کفش های راحتی و اسپرت استفاده می کنند که حجم تولیدی سر و صدا در فضا را به حدّاقل می رساند.

به همین دلیل است که به طور خودکار نیازی به استفاده از عایق های صوتی در این موزه استفاده نشده است.

البتّه این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که بازدید کنندگان، فرش هایی از سراسر جهان را نیز در این موزه مشاهده می کنند. امّا این گزینه به عنوان کفپوش اصلی این موزه به کار نرفته است. آن قسمتی از موزه که به صورت کاخ است، و دست نخورده باقی مانده است و اجازه تردّد در آن را هم نمی دهند مفروش است.

نکته دیگری که باید به آن اشاره کنیم این است که کارکنان موزه در حوزه های مختلف، آموزش های تخصّصی و دقیقی را دیده اند و یکی از مواردی که به آنها آموزش داده شده، استفاده از وسایلی است که به کفپوش های کف موزه لوور آسیب نرسانند.

پس مشخّص است که استخدام در این موزه حتّی به عنوان نظافتچی، کار چندان ساده‌ای نیست و همین فرآیند گزینش سخت یکی از عواملی است که در بهداشت و ایمنی و طول عمر کفپوش دخیل بوده است.

نویسنده: بهنام رشیدی

پرسش های متداول